Iets meer dan een jaar geleden begon ik te dromen van een kus van Annemiek van Vleuten. Het bleek dat zij op mijn vaste trainingstraject een 16.7 km lang segment langs de Waalbandijk in een pr. van 24.12 had afgelegd. Dat is 41.4 gemiddeld. Het werd mijn belangrijkste levensdoel om op dat stuk sneller te zijn dan Annemiek. En zo schreef ik, had ik ‘me vooral het doel gesteld om indruk te maken op Annemiek. Als ik het ooit nog haal is ze vast trots op me. En stiekem, om mezelf te motiveren denk ik dan dat ik wel een kus van haar verdiend zou hebben als het me lukt.’
Daar is niets van gelogen. Sinds die tijd heb ik dat segment meer dan 40x gefietst. Maar slechts een paar keer waren de omstandigheden gunstig genoeg om er alles uit te trekken, en dat mislukte dan. 39.8 met een bpm van 169. 40.1 met een bpm van 170…het leek dan alsof het moment nooit meer zou komen, omdat ik niet harder kon.
Want oei, wat is 17 km tergend lang om in je eentje boven de 41 fietsen! Alles moet meezitten. Fiets in orde, conditie op peil, frisse benen, de wind niet in je snuit, temperatuur goed, beetje rustig op de weg. En met een leeftijd van 42 en een BMI van tegen de 25 zitten twee zaken al niet echt mee. Maar juist Annemiek heeft als geen ander bewezen dat je ook op latere leeftijd jezelf nog spectaculair kunt verbeteren; ik bleef hoop houden.
29 juli 2021. Het leek er weer eens op dat de omstandigheden goed waren. Dat is niet te plannen. Het begint dan na een aanloop van 30 kilometer met vanaf het meetpunt gelijk vol gas geven en maar zien of de wind gunstig blijft staan langs de zigzaggende dijk. Het was niet echt rustig op de weg en ik ben een hele brave fietser, dus onderweg laat ik altijd kostbare tijd liggen. Ondertussen gaf de Garmin Edge aan hoe de zaken er voor stonden. Ik bleef een lange tijd seconden voor Annemiek rijden. En zolang dat in beeld is, blijft het gas erop en probeer je te verzinnen hoe je je krachten moet inzetten. Wel of niet nog een tandje erbij? Ik zie dat ik al 11 minuten in het rood fiets…
Het bijzondere is dat het denken halt houd bij zo’n inspanning. Alle zaken die je bezighouden of waar je over kunt malen, worden betekenisloos. Het gaat alleen maar over volhouden, kan ik het volhouden, ik ben er dichtbij, niet opgeven, volhouden. Misschien is dit de allerlaatste kans. Op enig moment zie ik dat Annemiek een ongelofelijk stuk hard fietst en verdwijnt mijn voorsprong razendsnel. Maar het is nog slechts een paar kilometer. Ik pers er alles uit. Soms denk je op tv wel eens waarom de renners in het slot van een etappe niet uit het zadel komen om wat extra power te geven. Nou dat zit er dan gewoon niet in. De benen zijn te zwaar om te gaan staan. Zo merkte ik dat ook. Op het laatste stuk pak ik weer wat seconden terug. Ik trek zowaar vol onderin de beugels, iets wat ik me niet eerder zo herinner. Ik kijk de laatste paar honderd meter niet meer op de Garmin en merk dat mijn longen niet gewend zijn aan deze inspanning.
Dan klinkt er een Super Nintendo-deuntje uit de Garmin en is het segment voltooid. Ik heb haar te pakken, ik heb haar te pakken! Wat valt er nu nog te wensen? De kersverse Olympisch kampioen is verslagen door de heer Stephan Wetzels!
Ja, misschien zat Annemiek toen op haar omafiets, en ja, misschien had ze al 150km in de benen en ja ik weet dat ze in Tokio een half uur lang wel 43 gemiddeld haalde. Maar de Waaldijk is toch zeker Tokio niet!
Hier ben ik nu 6 seconden sneller dan ze ooit was. En het kwam niet voor niets. Thuis zit ik met een ouderwets inspanningskuchje en breekt bij een wandeling naar de winkel het zweet me al uit. Als ik in 1988 geboren was, als vrouw in Nederland en ik was gaan fietsen en ik had deze conditie, nou….dan was ik wellicht het trainingsmaatje van Annemiek geweest!
De dag dat ik haar voor blijf op dat segment, is Annemiek gehuldigd in Scheveningen voor haar Olympisch Goud en Zilver. En in de avond zie ik haar bij Humberto zitten samen met Dumoulin en Van der Breggen, waar ze haar verhaal mag doen. Alles wat ze zegt klinkt altijd oprecht bij haar. Ze oogt gelukkig, maar toch zie ik aan haar dat ze de balen heeft. De Waaldijk is op haar veroverd door een eenvoudig filosoof en dat zit haar helemaal niet lekker.
Ze houdt het wijselijk voor zich.
Maar iets zegt me dat ik die kus nog niet zomaar te pakken heb. Ze is uit op wraak, en na Olympisch goud moet er een nieuwe uitdaging komen. Annemiek van Vleuten die Stephan Wetzels gaat verpulveren en niet zal rusten voordat ze dit segment weer op me in handen heeft. Als het haar lukt, krijgt ze een kus van mij.
____________________
Kijk hier het duel terug: