Nieuws schijnt snel te gaan. Maar in dit geval niet. Het ging langzaam en het kwam langzaam binnen: Nicolette Siep is er niet meer. ‘Plotseling en veel te jong’. Allerlei ogenschijnlijk verdwenen en goed verstopte herinneringen, komen dan in één ogenblik weer bij elkaar. Want als de dood iets niet kan tegenhouden, dan is het herinneringen levend maken. Daar heeft ze geen macht over.

Het zijn herinneringen van een basisschooltijd, want we waren basisschoolvrienden zoals dat heet. De tijd waarin je jarenlang intensief met elkaar optrekt, om vervolgens je eigen weg te moeten gaan. Dan hoor je af en toe nog wel eens wat en jaren later tref je elkaar op sociale media. Veel verder dan bewondering uitspreken voor haar promotieonderzoek ging het niet meer. Alsof er altijd wel een moment komt, om eens wat langer met elkaar van gedachten te wisselen.

Maar ze is er niet meer. En nu ik aan haar denk, is het eerste wat mij weer te binnen schiet haar ongelofelijke intelligentie. Ja natuurlijk ook haar lange blonde krullen en de kuiltjes in haar wangen als ze moest lachen. Kwam ze uit de Eyldergaard? Kwam ze niet altijd met haar moeder op de fiets naar school? Deden we samen de communie? Hoe vaak zijn we nog gaan zwemmen in Gulpen?

Dat weet ik allemaal niet zo zeker meer. Maar dat ze ongelooflijk slim was is me zo helder als glas. Ik had altijd het gevoel dat we concurrenten waren in wie bij rekenen de slimste antwoorden zou geven, maar daar was zij veel te zelfverzekerd voor. Zelfverzekerd en zachtaardig. Ja, haar stem was zacht en zachtaardig.

Of misschien is wijs wel een betere omschrijving van het beeld dat in mij opgeroepen wordt. Of toch ook een heel klein beetje ondeugend? Toen we tijdens een schoolkamp ergens liepen in het donker van het bos, zei ze tegen me: ‘Als je bang bent mag je gerust mijn hand vasthouden…’

Het zweet brak me uit. Ik bang? Bang om haar hand vast te houden! Zoveel was zeker. Want daar kwam het écht niet van. En wat ik nu als ondeugend bestempel, was waarschijnlijk zorgzaam en betrokken. Zoals ze ook ongelofelijk zorgzaam moet zijn geweest voor haar dochters en betrokken bij haar werk. Dat geloof ik althans, want al waren onze levens meer dan 30 jaar van elkaar verwijderd, dat wijze, lieve, zorgzame basisschoolmeisje zou toch niet in haar zijn gedoofd?

Het laatste wat ik van haar zag was een van die vele bekende profielfoto’s, stralend in beeld. Deze keer met een link, waar ik niet op kon klikken. Het bleek een verwijzing naar Het laatste avondmaal tot aan de opstanding van Christus te zijn. Naar het evangelie van Johannes. ‘Nog een korte tijd en je ziet Me niet meer, en nog een korte tijd en je zult Me zien.’ (Joh. 16:16).  Ik hoop dat Christus haar hand nu vasthoudt. 

Zie ook:

https://www.observantonline.nl/Home/Artikelen/id/59866/in-memoriam-nicolette-siep